Als ik ooit doodga,
begraaf me dan niet,
verstik me niet onder een zware steen.
Als ik ooit doodga,
verstik me dan niet in je tranen,
maar schep een herinnering aan mijn lach.
Strooi mijn as uit,
voor alle winden,
zodat, wat ooit mijn lichaam was,
de weg kan vinden,
naar alles wat het eens beminde

Je ging,
maar je bent niet echt dood,
want ik zal aan je denken.

Als het leven arbeid vraagt,
en ik moe ben maar voldaan,
dan zal ik aan je denken.

Als ik de waarheid hoor,
en de eenvoud gadesla,
dan zal ik aan je denken.

Als het even moeilijk wordt,
maar humor helpen kan,
dan zal ik aan je denken.

Als ik eenzaam achterblijf,
en de herinnering niet meer delen kan,
dan zal ik aan je denken.

Als pijn mijn laatste vriendschap wordt,
en ook ik plots niet meer kan,
dan zal ik aan je denken.

Als op een dag,
ook ik moet gaan,
dan zal ik aan je denken.

Een laatste blik,
een laatste zucht,
toen ging je heen.

Een lege huls
je lichaam,
dood en onbewoond,
maar jij,
jij bent hier niet meer.

Je ging een nieuwe wereld binnen,
een lichaamloze wereld,
waar geen zwaarte is,
geen pijn en geen verdriet.

Je werd er opgewacht,
omarmd en stralend begroet:
geen mens sterft immers alleen.

Je gaat beginnen
aan een nieuwe weg
een nieuw en lichtend leven,
vol vrede, vol liefde.

Ik geef je al mijn liefde
mee voor onderweg.

En plots valt de wereld stil,
paars en vol verdriet
je ging weg
de eeuwigheid nader
ergens dichtbij
en toch
had de dag niet gewacht.
Er was zon
en duizend bloemen
die ons vertelden
hoe mooi jij was
hoe rijk jouw liefde
en wij gingen verder
met dit verhaal
in de zekerheid
dat jouw einde
eindeloos is.

Je handen hebben voor ons gewerkt,
je hart heeft voor ons geklopt.
Om wat je was, zijn we dankbaar,
om je heengaan treuren wij.
Het leed je te hebben verloren,
doet ons het geluk niet vergeten
je te hebben liefgehad.

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht,
hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht.

Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven,
heb je ons een heel stuk geluk
en ontzettend veel liefde gegeven.

Zachtjes, heel zachtjes
ben je van ons weggegleden,
stilletjes, heel stilletjes
heb je jouw strijd gestreden.

Dag na dag
heb je van ons afscheid genomen.
Meer en meer
leefde je in vreemde dromen.

Nu zijn die dromen voorbij,
wees niet bevreesd,
je bent nu vrij.

De laatste uren voor het einde
dan wordt die grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend,
tot aan het laatste beetje pijn.

Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter de gesloten ogen,
glanst een gigantisch nieuw begin.

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
en zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren, je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven.
Niemand wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet echt weg.

Het doet ons pijn om afscheid te nemen…

Onze hoop was zo groot
dat je nog enige tijd bij ons mocht zijn…
maar het is anders geworden…

In deze mooie dagen van ’t jaar
heeft jou heengaan
ons diep in ’t hart bedroefd.

Het is stil geworden in huis.

Je blijft voor ons wat je altijd
bent geweest,
een minzame, trouwe toeverlaat
die voor alles en iedereen een
oplossing hielp zoeken.

Houd ons samen in liefde
nu je zelf bent thuisgekomen
bij de Bron van alle liefde.

Nooit meer je stem
Nooit meer je lach
Nooit meer samen genieten
van een mooie dag
Niets is meer hetzelfde in ons leven
Maar het houden van jou
en alle herinneringen zijn gebleven…

Afscheid nemen is moeilijk,
wetend dat woorden niet volstaan.
Elk van ons zou zijn eigen verhaal
kunnen schrijven
over wat je voor ons was,
nog voor ons bent, en blijven zal.
Woorden volstaan niet
om de vrouw/man
te beschrijven die je was.
We hebben met je geleefd,
we hebben van je gehouden.
Jij van ons.
Het was goed.

Als je ouder wordt
en niet meer ziet waar je bent,
als je mensen hoort
maar ze niet echt meer herkent,
als je toch blijft strijden
om bij ons te blijven
en te leven,
dan hopen wij dat je nu
de eeuwige rust is gegeven.

Als ik je naam
in het zand
had geschreven
hadden de golven hem
na korte tijd uitgewist.

Als ik je naam
in een boom
had gegrift
was de schors
met de tijd
vergaan.

Als ik je naam
in marmer
had gekapt
was de steen
na veel tijd
gebroken.

Maar ik heb je naam
in mijn hart geborgen
en daar wordt hij
voor de eeuwigheid goed bewaard.

Zoek niet naar mijn graf.
Vraag niet wie ik ben
en of jij me gekend hebt.
De idealen die ik had,
blijven ook zonder mij bestaan.
Ik ben dood, maar leef voort
in de idealen die ik had.
En de anderen die blijven strijden,
zullen nieuwe rozen doen bloeien.
Wanneer je daarover spreekt,
spreek je over mij.

Als je in je levensstrijd
warmte om je hebt verspreid,
als je iemand die daar treurt
hebt getroost en opgebeurd,
als je hielp waar je het kon
aan wat licht en wat zon,
als je een goed voorbeeld geeft,
heb je niet voor niets geleefd.

De leegte zonder jou
is met geen pen te beschrijven.
De leegte zonder jou
zal altijd bij ons blijven.
Maar veel fijne herinneringen
verzachten onze smart.
Voorgoed uit ons midden
maar altijd in ons hart.

Wanneer je doodgaat, hoef je niet te sterven,
als er maar enkele mensen je warmte en liefde erven.
Wanneer je sterft, verdwijn je niet,
want zovele herinneringen blijven,
ook na de fase van verdriet.
Afscheid nemen is een wandeling,
en daar waar de wolken in de hemel schuiven,
blijf je staan en kijkt om,
want je wil nog even wuiven
naar je kinderen, kleinkinderen,
familie en vrienden...

Een lieve man heeft ons verlaten.
Eenvoudig was hij:
eenvoudig was zijn leven hier.
Hij blijft een voorbeeld voor ons allen:
goed, vriendelijk, gedienstig en bescheiden.

Zijn grove handen stonden naar het werk.
Blijkbaar was hij nooit moe.

Wij zullen je missen.

Denk aan mij terug
maar niet in de dagen
van pijn en verdriet.

Denk aan mij terug
in de stralende zon
hoe ik was
toen ik alles nog kon.

De dingen van het leven
zijn licht of zwaar gegaan,
als een prieel van bloemen
bedauwd met menig traan.
Nu vouw ik mijn handen samen,
voor immer vallen mijn ogen toe.
Ze waren van 't harde strijden,
van 't angstig wachten toch zo moe.
Maar als ik 't leed van anderen
vol liefde heb verstaan,
dan mag ik vol verrukking
in 't eeuwig licht naar God toegaan.

Het afscheid.

Het huis is nu leeg en kil.
De tijd staat er stil.
Het beste van je leven
heb je hier gegeven,
ten dienste van iedereen,
nu is het stil om je heen.
We blijven jou gedenken
als een herinnering
vol geschenken.
Met dank voor wat je ons gaf,
je leven, je liefde en ontzag.
Je zal altijd bij ons blijven,
we houden van je, nu en altijd,
tot de dood ons scheidt.

Wit,
als de orchideeën in je handen,
slaap je,
je adem vergleden
tot bevroren stilte,
je ben niet dood, slechts op reis,
ooit en ergens,
zien we je terug,
je glimlach vertelt het ons,
maar nu missen we je,
en dat doet pijn

wat een verhaal
wat een weg
wat een berg
nu begint
een nieuwe weg
naar iets moois
naar iets nieuws
ik begin eraan
tot ziens ...
en "ooit" komt dat moment
het weerzien
ik hou op mijn manier van jullie
van jullie allemaal
tot dan

Gedaan wat je wilde doen.
Gezegd wat je wilde zeggen.
Gezien wat je wilde zien.
Het had veel langer mogen duren.
Maar je hebt genoten van je hele leven.

Ze zeggen dat het went,
maar niemand zegt wanneer.
Dus leef ik met de dag
en jij sterft telkens weer.
Want ik hou zo van jou,
afscheid nam ik niet,
en het einde blijft nu open,
zoals jij het achterliet.

Als ik sterf
hoop ik dat je bij me bent
dat we elkaar
laten voelen
wat ons samenzijn betekent
voor elkaar
als ik sterf
neem dan m’n hand
in de jouwe
en vertel me van onze
liefde
die eeuwig is en blijft
en als ik sterf
treur niet
maar luister naar de stilte
kijk naar een bloem
en heb je medemens lief
en dan zal ik gelukkig zijn.

Al onze mooie dromen,
dat je terug naar huis zou komen.
Al wat we je wilden geven,
was een gezond en gelukkig leven.
Maar je verloor de strijd
nee, ze gaven je niet meer tijd.
Nog steeds zien we je staan,
ook al ben je stilletjes van ons heengegaan.
Vergeten kunnen we je niet
en nu blijven we achter met ons verdriet.

Wanneer ik morgen doodga
vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen,
vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken,
vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden niet geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

De dood is niets,
ik ben maar aan de andere kant,
ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren, dat zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tot me zoals weleer.
Op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen.
Bid, glimlach.
Denk aan mij. Bid met mij.

Spreek mijn naam uit thuis zoals je altijd gedaan hebt,
zonder hem te benadrukken,
zonder zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd geweest is,
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?

Neen, ik ben niet ver.
Juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden,
zuiverder dan ooit.
Dus droog je tranen.
Huil niet als je van me houdt.

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen en verpakken
in goede gedachten der herinnering…

Afscheid nemen
is verwijlen bij een brok leven
en stilstaan op de pieken van pijn en vreugde.

Afscheid nemen
is met dankbare handen weemoedig meedragen
al wat waard is niet te vergeten.

Afscheid nemen
is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag der belevenissen loskomen
en achterlaten en niet kunnen vergeten

Afscheid nemen
is met dankbare
handen meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten

Afscheid nemen is een pijn
die niet geneest:
steeds draag je mee
wat is geweest!

Het is een grote troost
te weten
dat je dat alles
niet zult vergeten...

Een mens kan nooit
de dood begrijpen...
laat nu die pijn
maar langzaam rijpen

Als ik ooit dood zal zijn,
jij mij missen zou,
zomaar
op een regendag
luister dan naar
het lied van de regen
bij het fluiten van de wind
volmaakte harmonie
en tijdloos bovenal
sluit je ogen dan
en weet dat ik bij je ben.

Er is geen begrijpen
en aanvaarden is moeilijk.

Er zijn geen woorden
en ons voelen doet pijn.
Er is alleen het weten
dat haar naam in de palm
van Gods hand geschreven staat.

We zullen je missen
elke dag
in kleine,
eenvoudige dingen,
maar in ons hart
zal je met ons
samen blijven.
"Want leven
en dood
zijn één
zoals de rivier
en de zee
één zijn."

De mooiste reis heeft maar één bestemming:
een rustplaats vinden in
elkaars hart.
Een reis waar de jaren niet
meer tellen
maar waar één moment, één gebaar
een eeuwig leven voorspellen.

Rust

Te zijn, bij wie er niet meer zijn,
heel diep in je gedachten
en niet met woorden lang en luid,
kan af en toe een stille pijn verzachten,
er gaat een wonderlijke rust van uit.

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
en telkens weer zal ik je tegenkomen
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.

Hij heeft alleen je lichaam weggenomen
niet wie je was en ook niet wat je zei
ik zal nog altijd grapjes met je maken
we zullen samen door het stille landschap gaan
nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
raak je mijn hart nog duidelijk aan.

Zijn wij onderweg naar “iets”
of is het maar een reis naar “niets”
leven tussen vreugd’ en pijn
zou dat werkelijk leven zijn?

Is het leven… zomaar leven
of een deel van ’t grote plan
soms kom je iets eeuwigs tegen
en héél even denk je dan:

dat het licht weer op kan stralen
uit een diepe duisternis
en da leven wordt geboren
uit al wat gestorven is.

De laatste uren voor het einde
dan wordt de grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend,
tot aan het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden
verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter de gesloten ogen,
glanst een gigantisch groot begin.

’n Beetje

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
’t is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op ’n keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.

Ga nooit weg zonder te groeten,
ga nooit heen zonder een zoen.
Als je het noodlot zult ontmoeten
kun je het nooit meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten
dat doet soms een hart zo’n pijn.
Wat je ’s morgens hebt verlaten
kan er ’s avonds niet meer zijn.

De enige pijn
die je ons hebt aangedaan
is dat je ongevraagd
bent heengegaan.
Maar voorzichtig klopt
vreugde bij ons aan:
eens zullen wij allen
weer samen staan.

Strooi uit mijn as
voor alle winden,
dat wat mijn lichaam was
de weg kan vinden
naar alles wat het eens beminde,
naar wolk en zee
en zich daarmee
verbinden

’t Is goed in je eigen hart te kijken
nog even voor het slapengaan.
Of ik van dageraad tot avond
geen enkel hart heb zéér gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien,
geen weemoed op een wezen lei.
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
Dan voel ik in het huis mijns harten
dat ik droefenis genas,
dat ik m’n armen heb omwonden
rondom een hoofd dat eenzaam was.
Dan voel ik op m’n jonge lippen
die goedheid als een avondzoen.
’t Is goed in ’t eigen hart te kijken
en zò z’n ogen toe te doen…

Ik heb lang en gelukkig geleefd
niets gevraagd en veel gekregen
en van alle goede dingen voldaan
stilletjes ter Here gegaan.

Zijn glimlach en zijn zorgen zijn voorbij
zijn lieve aandacht voor de aardse dingen
die door zijn hoofd en zij handen gingen
en alles wat hij was voor U en mij.

Wij kunnen vragen stellen, maar geen vraag
en ook geen antwoord, doet de pijn vergeten
die wij te samen om zijn heengaan leden
die zal blijven schrijnen na vandaag.

In zijn dapper recht getrokken spoor
naar Gods oneindig land laten wij lopen
hem achterna, die hoopte wat wij hopen
hij is niet meer dan enkele stappen voor.

Hou me niet vast
vanaf hier
heb ik alleen te gaan
ik zal altijd
-ergens-

bij je zijn
we zijn tochtgenoten
maar hier neem ik afscheid
ik neem je lach
en je speelsheid mee
je warme liefde ook
maar

hou me niet vast
want
ik wil zoals altijd
in vrijheid
mijn eigen weg kunnen gaan

Als je later nog eens aan me denkt
vergeet dan niet
hoe wij samen het goede deden
en het moeilijke overwonnen.

Als je later nog eens aan me denkt
wil je dan, zoals vandaag,
eens heel dicht bij me komen.

Want ik zal pas echt ‘dood’ zijn
als jij dat alles bent vergeten.
Wij blijven verbonden.

Geheel onverwacht ging je heen
zonder afscheid te nemen
geen handdruk, geen laatste zoen
zelfs de bloemen ontbrak
de tijd hun kelken
te sluiten en te verwelken.

Wij kunnen slechts
hete tranen plengen
om ons verdriet te verzachten
onze rood-doorlopen ogen
achter deze handen verbergen
en in gedachte je beeltenis
vasthouden en bewaren
in droeve eenzaamheid.

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
’t Is maar een lichaam dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten

En als ik doodga, treur maar niet.
Ik ben niet echt weg, moet je weten.
Het is de heimwee die ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij dat bent vergeten.

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
’t Is het verlangen dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij dat bent vergeten.

Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

In jouw ogen speelde ’t licht
van duizend zonnestralen.
Nu, aan het einde van je plicht
is men je komen halen.

‘k Zag op jouw allerliefst gezicht
omkranst door grijze haren
zozeer de stempel in ’t gezicht
van al die harde jaren.

Nu zijt ge stilletjes heengegaan
ver weg van alle zorgen,
jouw liefde blijft voor ons bestaan
diep in ons hart geborgen.

Afscheid nemen
is altijd een beetje
bijna sterven.

Kleine krassen
in het vlies van
een haperende
tijd.

Machteloos de ogen sluiten
in de vlucht
van de vogel
die verlangen
heet:

nutteloze wiekslag
in een veel te trage
tijd.

Afscheid nemen
is altijd de deur
op een kier zetten
voor het verhoopte
weerzien.

Rust nu maar uit de harde strijd is gestreden.
Je hebt het ontzettend moedig gedaan.
Wie kan begrijpen hoe je hebt geleden.
Wie kan voelen wat je hebt doorstaan …

Er zijn geen woorden
voor een zieke
van wie je weet, zij redt het niet.
Je streelt haar wang
je ziet haar ogen
je bent bevangen door verdriet.
Toch ben je dankbaar
voor haar einde
dat na zoveel moedig strijden kwam.
Omdat het niet alleen
haar leven
maar ook haar lijden overnam.

Zwijgzaam… stil en zonder klagen,
wilde jij je ziekte dragen.

Je vocht met al je levenskracht,
voor elke nieuwe dag en nacht.

Zo langzaam… moegestreden,
uit ons midden weggegleden.

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht
hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van kracht.

Ik heb de berg beklommen
die jullie nog moeten gaan.

Huil daarom niet geliefden
ik ben in vrede gegaan.

Waarom al dat vechten ma.
Waarom al die pijn.
Je wilde hier niet weg ma.
Je wilde bij ons zijn.
Voor jou ging het sterven niet ineens.
Je hebt er moedig voor gestreden.
Niemand kan weten wat je hebt gevoeld.
Ook niet wat je hebt geleden.
De strijd was oneerlijk
en geheel niet terecht.
Je wilde nog graag verder
maar verloor dit gevecht.

Zoals hij geleefd heeft,
in alle eenvoud en stilte,
zo is hij heengegaan.
De kleine alledaagse dingen
vormden de bouwstenen van dit leven,
dat herhaaldelijk door ziekte
werd getekend.
Hij heeft dit lijden gedragen,
de ene dag wat beter dan de andere.

Je wilde nog zoveel
maar had niet meer de kracht.
Je ziekte had je volkomen in je macht.

Je was zo moe.
Je hebt je strijd gestreden.
Al je zorgen en verdriet
behoren nu tot het verleden.

Rust nu maar uit.
Je bent nu bevrijd van lijden,
maar ach, wat is het zwaar
van jou te moeten scheiden.

Optimistisch tot het laatste
Niet moeilijk maken voor je naasten
Gesloopt van al je krachten
bleef je op een betere dag wachten
Wij waren jouw lust en je leven
Maar er is geen tijd meer gegeven
Je streed vol moed en kracht
Lieve schat, rust nu maar zacht.

De strijd is gestreden, jouw pijn is voorbij.
Ik probeerde je te helpen,
maar je stond er zo machteloos bij.
Je vechtlust was enorm,
je werd alleen zo moe.
Zwaar werden de dagen en
lang duurde de nacht.
Hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht.
Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven,
heb je ons een heel stuk geluk en
ontzettend veel liefde gegeven.

Geheel onverwacht ging je heen
zonder afscheid te nemen
geen handdruk, geen laatste zoen
zelfs de bloemen ontbrak
de tijd hun kelken
te sluiten en te verwelken.

Wij kunnen slechts
hete tranen plengen
om ons verdriet te verzachten
onze rooddoorlopen ogen
achter onze handen te verbergen
en in gedachten je beeltenis
vasthouden en bewaren
in droeve eenzaamheid.

Moeder,
Met veel pijn in ons hart moeten wij je afgeven.
Je was voor ons een moeder uit de duizend.
Voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen was je
die lieve mémé waar ze zoveel van hielden.
Iedereen was steeds welkom bij jou.
Met je lieve glimlach op je gezicht was je zo gelukkig
met een bezoekje of een kleine attentie.
Dankbaar zijn we dat je lang in ons midden mocht zijn.
Liefste moeder, nu moeten wij je in Gods handen geven.
Zorg hierboven voor ons zoals je altijd met veel liefde
en opoffering hebt gedaan.
In onze gedachten en ons hart zal je er altijd blijven
als onze liefste moeder.
Bedankt voor al het goede dat je ons hebt meegegeven.
Rust nu maar.

Wanneer je doodgaat, hoef je niet te sterven,
als er maar enkele mensen je warmte en liefde erven.
Wanneer je sterft, verdwijn je niet,
want zovele herinneringen blijven,
ook na de fase van verdriet.
Afscheid nemen is een wandeling,
en daar waar de wolken in de hemel schuiven,
blijf je staan en kijkt om,
want je wil nog even wuiven
naar je kinderen, kleinkinderen,
familie en vrienden…

Je weerstand was erg groot,
eigenlijk wilde je nog niet dood.
Je door ons laten helpen,
liet je niet gauw toe.
Alleen op het laatst,
je was ook zo ontzettend moe.
Wat je zei was vaak anders
dan je bedoelde.
Maar wij wisten wel wat je voelde.
Het vechten heb je uiteindelijk opgegeven.
In ons hart zal je altijd blijven leven.

De kaars leek bijna
eindeloos
maar is nu stil gedoofd

Een leven lang
zorgzaam geweest
gegeven en geloofd.

Een hand die zwaaide
als we gingen
en nog vele mooie dingen
zijn herinneringen
aan ons …
die voor altijd
van ons afscheid nam…

Dag lieve …
we vergeten je nooit.
Je was veel te lief
om zo maar te vergeten
en dat we je missen
dat zal je wel weten.
Jij gaat nu op reis
en wij moeten je groeten.
Het doet ons verdriet
dat jij nu moet gaan.
Wij wensen dat je
opnieuw zult bestaan
in een droomland waar wij
ooit weer samenkomen
en waar mensen nooit meer
door hoeven te gaan.

De weg loopt nooit zomaar ten eind.
Je moet zoeken waar de zon juist schijnt.
En hoe je het ook wil keren of draaien:
wie liefde wil oogsten, moet warmte zaaien.
Zoveel om elke dag dankbaar voor te leven,
de hemel op aard als enig streven.
Voor een mens zo mooi is rust welgekomen.
Wij bouwen verder aan al je dromen.